مهم‌ترین بازیگر در دنیای بانکداری در هر کشور و در دنیای امروز «نرخ بهره» است. این نرخ است که میزان تقاضا و عرضه منابع بانکی را در هر دوره از فعالیت‌ها تعیین می‌کند. مدیریت این نرخ یکی از دشوارترین وظایف بانک مرکزی و نیز سایر نهادهای اصلی اقتصادی به حساب می‌آید. نرخ بهره تعیین می‌کند که نرخ سود در سایر بازارها از حالت نرمال عبور کرده یا از آن عدول کرده است.
در ایران روسای بانک مرکزی و نیز وزیر اقتصاد و همچنین شورای پول و اعتبار نهادهای اصلی دخیل در مدیریت نرخ بهره به حساب می‌آیند. با توجه به اینکه در حال حاضر نهادهای اصلی اداره‌کننده کشور از یک جناح سیاسی هستند و لابد تزاحم و تضاد بین آنها کمتر است می‌شد امیدوار بود که اصلاحات ساختاری بانکی با محوریت نرخ بهره انجام شود؛ به این معنی که نرخ بهره را از دستور اداری و سیاسی دور کرده و اجازه دهند بانک‌های ایرانی براساس نرخ بهره‌وری و نرخ کارآمدی برای مشتریان خود نرخ بهره را لحاظ کرده و رقابت واقعی در این باره پدیدار شود.
از سوی دیگر می‌شد اجازه داد بانک‌های خارجی به ایران بیایند و فعالیت کنند اما دولت سیزدهم به جای اصلاحات ساختاری در بانکداری به دنبال خرید محبوبیت سیاسی و توده‌گرایی رفته است.
پس از آنکه گفته شد به متقاضیان وام‌های خرد منابع بدون ضامن داده می‌شود و هنوز کارنامه این بانک‌ها و نیز شرایط انجام این کار منتشر نشده است دنبال این رفته شد که افشاگری رخ دهد و ابربدهکاران افشا شوند. حالا چند روزی است اسامی ابربدهکاران منتشر شده و هیچ توضیحی هم درباره کیفیت پدیدار شدن این وضعیت برای برخی بنگاه‌های خصوصی داده نشده است.
پرسش این است که حالا می‌خواهید چه کنید؟ دولت برای پس گرفتن هزاران میلیارد تومان از طلب بانک‌ها از صدها شرکت دولتی چه برنامه‌ای دارد؟
آیا قرار است برای ابربدهکاران زمان تازه‌ای برای پرداخت بدهی‌هایشان تعیین شود و اگر پس از این دوره بدهی‌هایشان را پرداخت نکنند چه تصمیمی می‌خواهید بگیرید؟
با توجه به دستورهای چندباره مقام‌های قضایی و اینکه باید بانک‌ها از تعطیل کردن خودداری کنند آیا می‌خواهند کارخانه‌های بدهکار را تعطیل کنند؟ حالا بگویید می‌خواهید چه کنید؟ چرا کاری می‌کنید که انتهای آن را پیش‌بینی نکرده‌اید؟
