ناامیدی با تورم می‌خورد بر فرق مردم!

ناامیدی
با تورم
با فساد اقتصادی
می‌خورد بر فرق مردم
من به پشت شیشه تنها
ایستاده
در گذرها،
زل زدم بر عزلت خویش
منگ و مبهم
گله‌ای زاغ سیاه و زشت و دهشتناک
مستقر در آسمان شهر
می‌پرند، این سو و آن سو
می‌خورد بر شیشه و در
مشت و سیلی،
آسمان امروز دیگر
نیست نیلی
هست مشکی!
یادم آید قبل‌ها را
گردش یک روز دیرین؛
خوب و شیرین
در محلی توی تهران
کودکی ده ساله بودم
شاد و خرم
نرم و نازک
چست و چابک
بی‌پرده و رک
می‌زدم هر حرف زشتی
آسمان آبی، چو دریا
یک دو ابر، اینجا و آنجا
چون دل من،
روز روشن.
کوچه
تازه و تر
همچو می مستی‌دهنده
یاد ایامی که احوال خوشی بود
خنده معنا داشت
از اعمال دل تولید می‌شد
من نمی‌دانم چه شد این‌گونه شد
اما
ما ز یاران چشم یاری داشتیم!