به گزارش بنکر (Banker)، صندوق توسعه ملی بر اساس ایده استفاده از درآمد انفال به عنوان ثروت بین نسلی و یکی از مهم‌ترین نهادهای تامین مالی توسعه در قالب برنامه پنجم توسعه تاسیس شد.
بعد از گذشت ۱۰ سال از تاسیس این صندوق به دلایل متعددی از جمله ساختار صندوق‌گونه آن، سرمایه‌گذاری نکردن مستقیم در ابرپروژه‌های ملی و معوقات بالای تسهیلات اعطایی ارزی و استقراض مکرر دولت از این صندوق، این نهاد با آسیب‌های زیادی مواجه شد.
در همین راستا، سید احسان خاندوزی در گفت‌وگو با فارس، اظهار کرد: خلأ نهادی در موضوع تامین مالی توسعه به مفهوم تامین پروژه‌های بزرگ‌مقیاس خیلی جدی است و اتفاقا این نهادسازی یکی از موتورهای پیشران سرمایه‌گذاری در کشور و راهکارهای خروج از وضعیت سرمایه‌گذاری پایین است.
وی افزود: به نظر من باید در باره تلفیق ایده تاسیس بانک توسعه با نقشی که صندوق توسعه ملی ایفا می‌کند، به یک جمع‌بندی برسیم و بتوانیم از همان ظرفیت در قالب اساسنامه جدید و یک کارویژه جدید بهره ببریم و به‌نظرم برنامه هفتم فرصت خوبی است برای این که به توافقی بین دولت و مجلس برسیم تا تاسیس این نهاد ذیل برنامه هفتم توسعه صورت بگیرد.
در سیاست‌های کلی برنامه هفتم توسعه چندین پیشنهاد برای صندوق توسعه ملی تصویب شد که یکی از آن ها ایجاد یا تملک نهاد مالی تخصصی متناسب با وظایف صندوق، بدون شعبه و بدون امکان سپرده‌گیری و خلق پول بود.
همچنین در ویرایش اول سند تحول دولت، یکی از محورهای مطرح شده در باره نهادسازی برای هدایت اعتبارات توسعه‌ای، «بازتعریف نقش بانک‌های تخصصی موجود در تأمین مالی توسعه و تأسیس بانک توسعه‌ای به‌منظور هدایت اعتبار به طرح‌های بزرگ توسعه‌ای کشور و تعریف رابطه این بانک با صندوق توسعه ملی و بودجه عمرانی دولت» قید شده است.
گفتنی است اصلی ترین وظیفه بانک های توسعه ای، تجهیز منابع مالی در میان مدت و بلند مدت برای اجرای طرح های بزرگ اقتصادی است.
